رحلت پیامبر اکرم (ص) و شهادت امام حسن مجتبی (ع)

بسم الله الرحمن الرحيم
صلي الله عليك يا رسول الله و علي آل بيتك الطاهرين

۲۸ ماه صفر سالروز رحلت سيد انبياء و برترين آفريده خدا محمد مصطفي (صلی الله عليه و اله و سلم) است. وجود مقدسی كه خداوند متعال تمام جهان را به يمن او و عترت پاكش آفريد و نور او اول مخلوق خداوند است. پيامبری كه خداوند حكيم بارها در قرآن كريم او را ستوده است.
سخن در فضايل و مناقب آن حضرت بسيار است، اما آنچه در اين مقام بايد گفت عظمت مصيبت خاتم الانبياء (صلي الله عليه و آله) است؛ تا آنجا كه امام باقر (عليه السلام) در روايتی چنين می فرمايد: «من أصيب بمصيبة فليذكر مصابه بالنبی (صلي الله عليه و آله) فانه من أعظم المصائب» (كافي ج۳ ص۲۲۰ )
هر كس به مصيبتي گرفتار شد، پس بايد مصيبت خود را نسبت به پيامبر الانبياء (صلي الله عليه و آله) بياد آورد پس همانا كه مصيبت پيامبر از بزرگترين مصيبتهاست.

همچنین اين روز مصادف با شهادت, سبط اكبر رسول خدا، امام حسن مجتبي (عليه السلام) است، امامی كه پيامبر خدا او را سيدِ جوانان اهل بهشت معرفي كرد. آن حضرت در طول مدت حيات خويش با ستم ها و جفاهای فراوانی مواجه شد، تا آنجا كه آن دسته از يارانش كه به مقام امامت الهي آن حضرت و عصمت ايشان، معرفتی نداشتند با شنيدن خبر صلح ايشان با معاويه، به خيمه آن حضرت حمله ور شدند، سجاده را زير پای ايشان كشيدند و پای مباركشان را مجروح نمودند. بی آنكه بدانند يا بخواهند بپذيرند كه امام معصوم و حجت خدا هر عملی كه انجام دهد بر اساس دستور الهی می باشد و جای چون و چرا و اعتراض ندارد. چرا كه اعتراض به حجت معصوم الهی در واقع اعتراض به خداوند حكيمی است كه عمل امام عليه السلام به امر و رضايت او انجام شده است.
سرانجام آن حضرت با زهر مسموم شدند و كار غربت و مظلوميتشان تا بدانجا رسيد كه بدن مطهرشان در روز تشييع تير باران شد...

صلي الله عليك يا حسن بن علي المجتبی,